rock it baby! (nl)

Wat het Matterhorn, horloges en chocolade voor Zwitserland zijn; tulpen, klompen en windmolens voor Nederland, dat is de Uluru voor Australië: hét icoon van downunder.
De Uluru verdient eigenlijk een update voor zichzelf, want hoe vaak je die steen ook op postkaarten of in toeristische folders hebt gezien, in het 'echt' is en blijft hij gewoon enorm indrukwekkend. 3,6km lang en 348m hoog steekt de 'grootste kiezelsteen ter aarde' boven de rode woestijn uit, de rest (2/3) ligt onder de grond.
Naast de Uluru liggen de Olgas, door de Aboriginals 'Kata Tjuta' genoemd, wat zoveel als 'many heads' betekent. Samen vormen ze een National Parc dat dé toeristische trekpleister van Oz is. Desalniettemin is een bezoek aan het park absoluut de moeite (500km vanaf Alice Springs / hele busladingen vol zgn. safaritoeristen) waard, er zijn namelijk mooie wandelingen en de natuur is prachtig. Bovendien is het gebied één van de belangrijkste plekken voor de traditionele bewoners, de Aboriginals. Met een beetje moeite kun je tamelijk veel over hun cultuur leren: informatie over de lokale geschiedenis, cultuur en taal; het semi-interpreteren van rotsschilderingen; 'bushmedicine' en de 'bushtucker' (eten uit de bush). Bij deze laatste 2 was het interessant te zien hoe de in onze ogen eerst zo kale, droge woestijn opeens veranderde in een volle bushtucker supermarkt en -apotheek!

Terug in Alice Springs hebben we een paar dagen genoten van de prachtige galerijen met aboriginalkunst en het beetje cultuur dat de 'Westerners' te bieden hebben: Flying Docters en School of Air (waarbij kinderen uit de outback afstandsonderwijs via een soort skype volgen). Bovendien moesten we onze voorraden weer aanvullen...

...Vanuit Alice wilden we namelijk in de meest directe (diagonale) lijn naar Cairns te rijden. De route voerde via de McDonellranges over de Plenty Highway naar Mt Isa en daarvandaan via de Kennedy Highway naar Cairns. Laat je niet misleiden door de beide 'highways': 1200km dirtroad, soms brede moderpoelen, soms maar smalle zandweggetjes maar definitief niets wat wij in Europa onder highway zouden verstaan?!? Maar da's natuurlijk juist het leuke eraan. En ondanks 2 lekke banden (waarvan één klapband) en een angstaanjagende beschrijving in de Lonely Planet ("please don't drive around here unless you know what you're doing. This is the sort of country where roads disappear, tracks look the same and it's very, very easy to get lost") hebben we de 7 dagen gehobbel en gestuiter prima doorstaan. Oftewel: het was machtig prachtig!
...En het is natuurlijk niet dat we jullie jaloers willen maken ofzo, maar als je 's avonds in the-middle-of-nowhere zit, met om je heen nietss anders dan kilometers woestijn, dan hangt de sterrenhemel zo laag dat je het gevoel hebt alsof je'm zo zou kunnen aanraken...

Bijbaantje:
We leken wel de wegenwacht: binnen 12 uur moesten we namelijk eerst een automonteur helpen met het wisselen van zijn band (?!) en daarna een roadtrain (3 aanhangers, ca. 50m lang) die niet meer kon starten 'overbruggen' om zijn lege batterij te laden. Wat een beeld, onze kleine Jack helpt de grote truck!
Voor een serieuze carrière-move hebben we waarschijnlijk echter zelf nog teveel lekke banden...

Nu zijn we in Atherton, ca. 100km voor Cairns. Tijd voor een grote schoonmaak: auto, kleren, onszelf. Alles, maar dan ook echt alles is namelijk rood...

Tot de volgende keer!
Liefs
Baschi & Efi